خودکارآمدی، حمایت اجتماعی و رفتارهای خودمراقبتی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

در این پژوهش، نقش خودکارآمدی و حمایت اجتماعی در رفتارهای مراقبت از خود بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مورد بررسی قرار گرفت. هدف از این مطالعه، تعیین نقش خودکارآمدی و ابعاد حمایت اجتماعی یعنی حمایت اجتماعی دوستان، خانواده و افراد مهم دیگر در رفتارهای خود مراقبتی بیماران بود. در این پژوهش 160 نفر (90 زن، 70 مرد) از مراجعان به انجمن دیابت ایران شرکت کردند. پس از نمونه‌گیری، با افراد منتخب تماس گرفته شده و توضیحات لازم در مورد پژوهش به آن ‌ها داده شد و در صورت تمایل ‌شان به شرکت در تحقیق، پرسشنامه ‌ها به آدرس محل سکونت آنان ارسال شد. جهت عودت پرسشنامه ‌ها نیز تمهیدات لازم اتخاذ شد. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس خودکارآمدی (GSS)، مقیاس حمایت اجتماعی ادراک شده (MSPSS) و مقیاس رفتارهای خودمراقبتی (DSBQ) بود. نتایج نشان دادند، خودکارآمدی و زیرمقیاس‌ های حمایت اجتماعی با رفتارهای خودمراقبتی رابطه معنادار دارند. همچنین نتایج پژوهش نشان داد، خودکارآمدی و زیرمقیاس فرد مهم دیگر حمایت اجتماعی توان پیش ‌بین رفتارهای خودمراقبتی را داشتند. پژوهش حاضر و پژوهش ‌هایی از این دست، پشتوانه تجربی لازم در زمینه ارائه راهکارهای روانشناختی مناسب جهت ارتقاء سازگاری با بیماری و افزایش رفتارهای خودمراقبتی را در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو فراهم می ‌کند.