پیش بینی رضایت از مدرسه بر اساس خودکارآمدی تحصیلی و اهداف پیشرفت دانش آموزان

هدف کلی پژوهش حاضر پیش­بینی رضایت از مدرسه بر اساس خودکارآمدی تحصیلی و اهداف پیشرفت دانش­آموزان بود. روش پژوهش حاضر از نظر اهداف کاربردی، از نظر داده­ها کمی و از نظر ماهیت همبستگی بوده است. جامعه پژوهش حاضر عبارت بود از تمامی دانش­آموزان دختر پایه هفتم دوره متوسطه اول منطقه 4 آموزش و پرورش شهر تهران که شامل 11871 نفر بودند. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران معادل 373 نفر به دست آمده است.  ابزارهای اندازه­گیری در این پژوهش بدین شرح است: مقیاس رضایت از مدرسه (MSLSS) اسکات هوبنر، پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی جری جینگ و مورگان (MJSES) و پرسشنامه اهداف پیشرفت میدگلی و همکاران (1998). داده­های جمع­آوری شده با استفاده از شاخص­های آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار و کجی و کشیدگی) و همچنین شاخص­های موجود در آمار استنباطی از جمله همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. همچنین به منظور بررسی نرمال بودن متغیر پژوهش از آزمون کالموگروف اسمیرنف بهره گرفته شده است.  بر اساس یافته­های به دست آمده از پژوهش حاضر، خودکارآمدی تحصیلی، اهداف تبحری و اهداف عملکردی توانایی پیش­بینی رضایت از مدرسه را دارا می­باشند. از سوی دیگر، خودکارآمدی تحصیلی و اهداف تبحری در تعامل با یکدیگر توانایی پیش­بینی رضایت از مدرسه دانش­آموزان را دارا می­باشند. بر این اساس، خودکارآمدی تحصیلی قادر به پیش­بینی 59 درصد از تغییرات نمره رضایت از مدرسه و اهداف تبحری قادر به پیش­بینی 50 درصد از تغییرات نمره رضایت از مدرسه است.