اثربخشی آموزش مهارت های زندگی ویژه بزرگ‌سالان شاغل در محیط‌های کاری

محیط کار و شرایط نامطلوب حاکم بر آن ارتباط تنگاتنگ با معضلات ­درون­فردی، بین­فردی کارکنان و سازمانی دارد. شواهد پژوهشی در جوامع مختلف نشان داده است، آموزش مهارت­های زندگی در محیط کاری می­تواند عاملی حمایت­­کننده در برابر عوارض ممکن باشد. هدف از پژوهش حاضر تعیین میزان اثربخشی آموزش مهارت­های زندگی در محیط­های کاری در استان تهران است. جامعه پژوهش حاضر دربرگیرنده کلیه کارکنان دارای تحصیلات دیپلم و بالاتر شاغل در سازمان­های دولتی و غیردولتی فعال این استان بود که از این آن‌ها 456 نفر (با میانگین سنی 95/33 سال و انحراف استاندارد 20/7 و میانگین سابقه کار 62/8 سال و انحراف استاندارد 72/6) انتخاب، و در کارگاه­های آموزشی مهارت­های زندگی ویژه بزرگ‌سالان شاغل در محیط­های کاری شرکت داده­ شدند. از شرکت­کنندگان خواسته شد مقیاس مهارت­های زندگی (اکبری زردخانه و همکاران، 1393)، مقیاس افسردگی ـ اضطراب و استرس، مقیاس سرسختی روان‌شناختی و سیاهه احساس خصومت ویلیامز در دو مرحله قبل و بعد از مداخله این ابزارها را تکمیل نمایند. انجام تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد در مرحله پس­آزمون نیمرخ مهارت­های زندگی در محیط­های کاری گروه­های آزمایشی و کنترل پس از حذف اثر پیش­آزمون تفاوت معنادار از هم دارد (03/0 = 2η و 05 /0 < p و (215 و 3) = df 79/3 = F و 81/1 = W). این یافته به این معنا است که مداخله توانسته است موجب افزایش مؤلفه‌های مهارت­های زندگی در محیط­های کاری شود. بحث وآموزش مهارت­های زندگی ویژه بزرگ‌سالان شاغل می­تواند موجبات بهبود مهارت­های زندگی کارکنان را فراهم نماید. البته برای بهبود اثربخشی این آموزش­ها، بومی‌سازی محتوی بسته آموزشی، استفاده از مدرسان آموزش­دیده و فراهم نمودن شرایط لازم اجرای کارگاه­ها در محیط­های کاری پیشنهاد می­شود.