تبیین علی ابعاد بیصداقتی تحصیلی براساس وظیفه‌گرایی و مسئولیت‌پذیری تحصیلی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری روان‌شناسی تربیتی، دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران

2 دانشیار گروه روانشناسی تربیتی، دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران

چکیده

هدف پژوهش حاضر تبیین علی ابعاد بی‌صداقتی تحصیلی در گروهی از دانشجویان دورۀ کارشناسی دانشگاه شیراز است. روش پژوهش برحسب هدف کاربردی و برحسب شیوۀ گردآوری اطلاعات توصیفی-هم‌بستگی است. جامعۀ آماری پژوهش دانشجویان کارشناسی دانشگاه شیراز در سال تحصیلی 1398-1397 بودند که 202 نفر آنان (120 دختر و 82 پسر) به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای تصادفی چندمرحله‌ای انتخاب شدند. ابزارهای اندازه‌گیری شامل مقیاس‌های وظیفه‌گرایی (CS-BFPI)، مسئولیت‌پذیری تحصیلی (ARS) و بی‌صداقتی تحصیلی (ADS) بود. روایی و پایایی مقیاس‌های پژوهش نیز با استفاده از روش تحلیل عامل تأییدی و ضریب آلفای کرونباخ بررسی و تأیید شد. برای تحلیل داده‌های توصیفی و ماتریس هم‌بستگی متغیرهای پژوهش از نرم‌افزار SPSS نسخۀ 24 و برای آزمون فرضیه و مدل پژوهش از نرم‌افزار AMOS نسخۀ 24 استفاده شد. نتایج نشان می‌دهد مدل پژوهش با داده‌های جمع‌آوری‌شده برازش مطلوبی دارد. همچنین وظیفه‌گرایی به‌طور غیرمستقیم (به‌کمک واسطه‌گری مسئولیت‌پذیری تحصیلی)، پیش‌بینی‌کنندۀ ابعاد بی‌صداقتی تحصیلی است. از سوی دیگر، بیشترین واریانس را بعد تقلب در آزمون و کمترین واریانس را بعد تحریف در مدل تبیین کردند. به‌طورکلی یافته‌های پژوهش حاضر نقش مهم مسئولیت‌پذیری را در کنار ویژگی شخصیتی وظیفه‌گرایی در تبیین ابعاد بی‌صداقتی تحصیلی و به‌ویژه بعد تقلب در آزمون نشان می‌دهند.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

A Causal Explanation of Dimensions from Academic Dishonesty Based on Conscientiousness and Academic Responsibility

نویسندگان [English]

  • Hamid Barani 1
  • Mahbobeh Foolad chang 2
1 Department of Educational Psychology, Educational Science and psychology Faculty, University of Shiraz, Shiraz, Iran
2 Department of Educational Psychology, Educational Science and psychology Faculty, University of Shiraz, Shiraz, Iran.
چکیده [English]

The purpose of this study was to find a causal explanation of dimensions of academic dishonesty in a group of undergraduate students at Shiraz University. The research method was applied due to the purpose and descriptive correlation due to the method of data collection. The statistical population of the study is all students of Shiraz University in the academic year 2018-2019, out of which 202 subjects (120 girls and 82 boys) were selected through multistage random sampling. The measurement instruments included Conscientiousness Subscale of Big Five Factor Personality Inventory (CS-BFPI), Academic Responsibility Scale (ARS) and Academic Dishonesty Scale (ADS). The validity and reliability of the research scales were also tested by confirmatory factor analysis and Cronbach’s alpha coefficient. SPSS version 24 and AMOS version 24 software were used to analyze the descriptive data and correlation matrix between variables and to test the hypotheses and research model. The results showed that the research model fit well with the data collected. Findings showed that conscientiousness predicted the dimensions of academic dishonesty indirectly (through academic responsibility). In addition, maximum variance was explained by cheating on the exam and minimum variance was explained by falsification in the model. Overall, the results of the present study highlight the role of academic responsibility along with the personality traits of conscientiousness in explaining the dimensions of academic dishonesty and especially the dimension of cheating in examination.
 

کلیدواژه‌ها [English]

  • Dimensions of Academic Dishonesty
  • Academic Responsibility
  • Conscientiousness
اعتماد، ج.، و جوکار، ب. (1397). بی­صداقتی تحصیلی و باورهای شناخت­شناسی: وارسی نقش تعدیل­گری جنسیت. مجلۀ مطالعات آموزش و یادگیری. 10(1)، 132-112.
بارانی، ح.، فولادچنگ، م.، و درخشان، م. (1398). رابطۀ ذهن­آگاهی و بی­صداقتی تحصیلی: نقش واسطه­گری امید تحصیلی. مجلۀ مطالعات آموزش و یادگیری. 11(2)، 70 -50.
جوکار، ب.، و حق­نگهدار، م. (1395). رابطۀ هویت اخلاقی با بی‌صداقتی تحصیلی: بررسی نقش تعدیلی جنسیت. مطالعات آموزش و یادگیری. 8(2)، 162-143.
جوکار، ب.، حسین‌چاری، م.، و مهرپور، آ. (1393). پیش­بینی مسئولیت­پذیری اجتماعی براساس سبک­های هویت در دانشجویان دانشگاه شیراز. فصلنامۀ فرهنگ در دانشگاه اسلامی. 10(1)، 22-3.
چگینی، ط.، و غلامعلی لواسانی، م. (1397). مسئولیت­پذیری شخصی و هیجان­های تدریس در معلمان: نقش واسطه­ای خوش­بینی آموزشی. فصلنامۀ نوآوری­های آموزشی. 17(66)، 20-7.
خامسان، ا.، و امیری، م. ا. (1390). بررسی تقلب تحصیلی در میان دانشجویان دختر و پسر. فصلنامۀ اخلاق در علوم و فناوری. 6(1)، 61-53.
خرمائی، ف.، و فرمانی، ا. (1393). بررسی شاخص­های روان‌سنجی فرم کوتاه پرسشنامۀ پنج عامل بزرگ شخصیت. روش­ها و مدل­های روان­شناختی. 4(15)، 40-29.
سپاه­منصور، م. (1396). نقش میانجی تعارض معلم-شاگرد در رابطۀ بین مسئولیت­پذیری و فرسودگی تحصیلی. روش‌ها و مدل­های روانشناختی. 8(28)، 116-101.
علیخواه، ف.، بولاغی، م.، و یاقوتی، ه. (1393). تقلب در امتحان؛ نگاهی از درون: مطالعه­ای در بین دانشجویان دانشگاه گیلان. راهبرد فرهنگ. 7(27)، 188-161.
علیوردی­نیا، ع. ا.، و صالح­نژاد، ص. (1392). بررسی عوامل مؤثر در اقدام به تقلب دانشجویان. اخلاق در علوم وفناوری. 8(1)، 93-85.
کشکولی، ف. (1396). تبیین علی رفتارهای آسیب­زای تحصیلی، رسالۀ دکتری. دانشکدۀ علوم تربیتی و روان­شناسی، رشته روان‌شناسی تربیتی، دانشگاه شیراز.
محمدی یوزباش­کندی، ف.، لیوارجانی، ش.، و حسینی­نسب، د. (1397). تدوین مدل ساختاری بهزیستی تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز براساس حس انسجام و خوددلسوزی با میانجی­گری مسئولیت­پذیری. راهبردهای آموزش در علوم پزشکی. 11(5)، 168-160.
محمدی، س. ع.، شیخ­الاسلامی، ر.، و فولادچنگ، م. (1398). مسئولیت­پذیری در بزرگسالی در حال ظهور: نقش الگوهای ارتباطی خانواده و ابعاد هویت. دوفصلنامۀ مشاورۀ کاربردی. 9(2)، 22-1.
 
Akbay, S. E., Capri, B., & Gunduz, B. (2013). Development of the Academic Responsibility Scale (ARS): A validity and reliability study. International Journal of Academic Research5(4), 451-457.‏
Alsuwaileh, B., & Alradaan, D. (2015). University students’ dishonest academic practices: The case of the College of Basic Education. Ain Shams Educational Journal. 9(3), 122-147.
Ampuni, S., Kautsari, N., Maharani, M., Kuswardani, S., & Buwono, S. B. S. (2019). Academic dishonesty in Indonesian College students: An investigation from a moral psychology perspective. Journal of Academic Ethics. 18(3), 1-23.‏
Arhin, A. O., & Jones, K. A. (2009). A multidiscipline exploration of college students’ perceptions of academic dishonesty: Are nursing students different from other college students? Nurse Education Today29(7), 710-714.‏
Bacon, A. M., McDaid, C., Williams, N., & Corr, P. J. (2020). What motivates academic dishonesty in students? A reinforcement sensitivity theory explanation. British Journal of Educational Psychology. 90(1), 152-166.‏
Barbaranelli, C., Farnese, M. L., Tramontano, C., Fida, R., Ghezzi, V., Paciello, M., & Long, P. (2018). Machiavellian ways to academic cheating: A meditational and interactional model. Frontiers in Psychology695(9), 1-17.
Bas, D. L., & Larsen, R. J. (2020). Personality Psychology: Domains of knowledge about human nature. McGraw-Hill Education.
Bashir, H., & Bala, R. (2018). Development and Validation of Academic Dishonesty Scale (ADS): Presenting a Multidimensional Scale. International Journal of Instruction11(2), 57-74.
Błachnio, A., & Weremko, M. (2011). Academic cheating is contagious: The influence of the presence of others on honesty. A study report. International Journal of Applied Psychology. 1(1), 14-19.‏
Byrne, B. M. (2001). Structural equation modeling with AMOS, EQS, and LISREL: Comparative approaches to testing for the factorial validity of a measuring instrument. International Journal of Testing. 1(1), 55-86.
Cazan, A. M., & Iacob, C. (2017). Academic dishonesty, personality traits and academic adjustment. Bulletin of the Transilvania University of Brasov. Series VII, Social Sciences and Law10(2), 59-66.‏
Cohen, T. R., & Morse, L. (2014). Moral character: What it is and what it does. Research in Organizational Behavior. 34, 43-61.‏
Credé, M., Roch, S. G., & Kieszczynka, U. M. (2010). Class attendance in college: A meta-analytic review of the relationship of class attendance with grades and student characteristics. Review of Educational Research. 80(2), 272-295.‏
Cuadrado, D., Salgado, J. F., & Moscoso, S. (2019). Prevalence and correlates of academic dishonesty: Towards a sustainable university. Sustainability. 11(21), 6062.‏
Davis, S. F., Drinan, P. F., & Gallant, T. B. (2009). Cheating in school: What we know and what we can do. Malden, MA: Wiley-Blackwell.
Farnese, M. L., Tramontano, C., Fida, R., & Paciello, M. (2011). Cheating behaviors in academic context: Does academic moral disengagement matter? Procedia-Social and Behavioral Sciences29, 356-365.‏
Freud, S. (1923). The ego and the id. Standard Edition19, 12-66.‏
Gallagher, J. A. (2002). Academic integrity and personality (Unpublished master’s thesis). California State University, Sacramento.
Giluk, T. L. (2009). Mindfulness, Big Five personality, and affect: A meta-analysis. Personality and Individual Differences47(8), 805-811.
Giluk, T. L., & Postlethwaite, B. E. (2015). Big five personality and academic dishonesty: A meta-analytic review. Personality and Individual Differences. 72, 59-67.‏
Glasser, M. (2010). Reality therapy: A new approach to psychiatry. Harper Perennial.
Goldberg, L. R. (1999). A broad-bandwidth, public-domain, personality inventory measuring the lower-level facets of several five-factor models. In I. Mervielde, I. Deary, F. D. Fruyt, & F. Ostendorf (Eds.), Personality psychology in Europe (Vol. 7, pp. 1-28). Tilburg, the Netherlands: Tilburg University Press.
Gunawan, D. A. K., & Pramadi, A. (2018). I would like to be truthful, but…: A systemic study of academic dishonesty from conscientiousness, performance goal orientation, competition, and peer influence perspectives. ANIMA Indonesian Psychological Journal. 33(2), 112-124.‏
Hendy, N. T., & Montargot, N. (2019). Understanding academic dishonesty among business school students in France using the theory of planned behavior. The International Journal of Management Education. 17(1), 85-93.‏
Hensley, L. C., Kirkpatrick, K. M., & Burgoon, J. M. (2013). Relation of gender, course enrollment, and grades to distinct forms of academic dishonesty. Teaching in Higher Education18(8), 895-907.‏
Kline, R. B. (2016). Methodology in the social sciences: Principles and practice of structural equation modeling (4th ed.)New York, NY, US: Guilford Press.
Lee, K., & Ashton, M. C. (2013). The H factor of personality: Why some people are manipulative, self-entitled, materialistic, and exploitive—and why it matters for everyone. Waterloo, Ontario: Wilfrid Laurier.
Macale, L., Ghezzi, V., Rocco, G., Fida, R., Vellone, E., & Alvaro, R. (2017). Academic dishonesty among Italian nursing students: A longitudinal study. Nurse Education Today50, 57-61.‏
McCabe, D. L., & Trevino, L. K. (1996). What we know about cheating in college longitudinal trends and recent developments. Change: The Magazine of Higher Learning. 28(1), 28-33.
Mergler, A. G., Spencer, F. H., & Patton, W. A. (2007). Development of a measure of personal responsibility for adolescents. Journal of Adolescence. 27, 1-33.
Miller, A., Shoptaugh, C., & Wooldridge, J. (2011). Reasons not to cheat, academic-integrity responsibility, and frequency of cheating. The Journal of Experimental Education. 79(2), 169-184.‏
Montuoro, P., & Lewis, R. (2018). Personal responsibility and behavioral disengagement in innocent bystanders during classroom management events: The moderating effect of teacher aggressive tendencies. The Journal of Educational Research. 111(4), 439-445.‏
Murphy, B. (2013). Harvard cheating scandal ends in dozens of forced withdrawals. Retrieved from Huff Post College: http://www. huffingtonpost. com/2013/02/01/harvard-cheating-scandal-_n_2600366. html
Ozen, Y. (2009). Ilkogretim 8. Sinif ogrencilerinin kisisel ve sosyal sorumluluk yordayicilarinin incelenmesi. PhD dissertation. Ataturk Universitesi Sosyal Bilimler Enstitusu Egitim Bilimleri Ana Bilim Dali, Erzurum.‏
Pavela, G. (1997). Applying the power of association on campus: A model code of academic integrity. Journal of Business Ethics. 16(1), 97–118.
Payne, S. L., & Nantz, K. S. (1994). Social accounts and metaphors about cheating. College Teaching. 42(3), 90-96.‏
Poropat, A. E. (2009). A meta-analysis of the five-factor model of personality and academic performance. Psychological Bulletin135(2), 322-338.
Priadi, A., Putrawan, I. M., & Artanti, G. D. (2020). Lecturers’ knowledge about environmental issues, personal responsibility and personality: Its effect on lecturers’ intention to act in saving our environment. Indian Journal of Public Health Research & Development11(1), 1848-1853.‏
Rimkus, L. K. (2012). A new measure of counterproductive student behavior. Master’s thesis. The Faculty of the Department of Psychology. East Carolina University.
Roberts, B. W. (2009). Back to the future: Personality and assessment and personality development. Journal of Research in Personality. 43, 137–145.
Roberts, B. W., & Jackson, J. J. (2008). Sociogenomic personality psychology. Journal of Personality. 76, 1523–1544.
Roberts, B. W., Jackson, J. J., Fayard, J. V., Edmonds, G. W., & Meints, J. (2009). Conscientiousness. In M. R. Leary & R. H. Hoyle (Eds.), Handbook of individual differences in social behavior (pp. 369–381). New York: Guilford Press.
Ruyter, D. D. (2002). The virtue of taking responsibility. Educational Philosophy and Theory. 34(1), 25-35.‏
Schumacker, R. E., & Lomax, R. G. (2004). A beginner's guide to structural equation modeling. New York: Psychology Press.‏
Shaffer, J. A., & Postlethwaite, B. E. (2012). A matter of context: A meta‐analytic investigation of the relative validity of contextualized and noncontextualized personality measures. Personnel Psychology. 65(3), 445-494.‏
Siaputra, I. B. (2013). The 4PA of plagiarism: A psycho-academic profile of plagiarists. International Journal for Educational Integrity. 9(2), 50-59.
Singg, S., & Ader, J. A. (2001). Development of the Student Personal Responsibility Scale-10. Social Behavior & Personality: An International Journal. 29(4), 331-335.
Smedley, A., Crawford, T., & Cloete, L. (2015). An intervention aimed at reducing plagiarism in undergraduate nursing students. Nurse Education in Practice15(3), 168-173.‏
Starovoytova, D., Namango, S., & Katana, H. (2016). Theories and models relevant to cheating behavior. Research on Humanities and Social Sciences. 6(17), 108-139.
Steel, P. (2007). The nature of procrastination: A meta-analytic and theoretical review of quintessential self-regulatory failure. Psychological Bulletin133(1), 65-94.
Stephens, J. M. (2018). Bridging the divide: The role of motivation and self-regulation in explaining the judgment-action gap related to academic dishonesty. Frontiers in Psychology9(246), 1-15.‏
Sun, Y., Xu, Y., & Yan, L. (2020). The relationship between sense of responsibility and academic engagement in high school students: A multiple mediator model.‏ Advances in Psychology. 10(3), 367-375.
Szlyk, H. S. (2018). Fostering independence through an academic culture of social responsibility: A grounded theory for engaging at-risk students. Learning Environments Research. 21(2), 195-209.‏
Thomas, L. L., Kuncel, N. R., & Crede, M. (2007). Noncognitive variables in college admissions: The case of the non-cognitive questionnaire. Educational and Psychological Measurement67(4), 635-657.‏
Wang, S., Zhao, Y., Li, J., Wang, X., Luo, K., & Gong, Q. (2019). Brain structure links trait conscientiousness to academic performance. Scientific Reports9(1), 1-12.‏
Williams, K. M., Nathanson, C., & Paulhus, D. L. (2010). Identifying and profiling scholastic cheaters: Their personality, cognitive ability, and motivation. Journal of Experimental Psychology: Applied. 16(3), 293–307.
دوره 12، شماره 2
شهریور 1400
صفحه 59-82
  • تاریخ دریافت: 17 مهر 1399
  • تاریخ بازنگری: 04 آذر 1399
  • تاریخ پذیرش: 20 آذر 1399
  • تاریخ اولین انتشار: 10 مرداد 1400
  • تاریخ انتشار: 01 شهریور 1400